Όμορφη ιστορία, παλιά σαν παραμύθι. Ιστορία που μας ταξιδεύει πίσω, από την Εποχή του Χαλκού (1900 – 1600 π.Χ.) μέχρι τα νεότερα χρόνια. Οι Αθμονείς, δήλωναν παντού παρών, από τη γεωργία ως και σύμμαχοι των Αθηναίων σε πολλές μάχες. Αναφέρονται συχνά από τον Παυσανία, ο οποίος περιηγήθηκε στην Αττική την περίοδο 145 – 149 μ.Χ., λέγοντας ότι οι Αθμονείς εκείνης της περιόδου, συνάπτουν και διαθέτουν υπολογίσιμες και αξιόμαχες δυνάμεις ιππέων, ώστε να συμμετέχουν σε πολεμικές επιχειρήσεις. Η δύναμη αυτή μπορεί να συσχετιστεί με τα νεότερα χρόνια, όπου διάφοροι Μαρουσιώτες με τη χρήση του κάρου μετέφεραν και διένειμαν νερό από την Κασταλία Πηγή σε πολλές περιοχές.
Το Μαρούσι αποτελεί αναγνωρισμένο ιστορικά δήμο από την Εποχή του Χαλκού.
Με το πέρας της Ελληνικής Επανάστασης και την ανεξαρτησία του Ελληνικού Κράτους, όπως σε όλους τους δήμους, στο Μαρούσι γίνονται Δημαρχιακές Εκλογές. Πρώτος δήμαρχος, ο Δημήτριος Μόσχας (1836), μετά ο Σωτήριος Χαϊμαντάς (1838) και πολλοί άλλοι, μέχρι το σήμερα, τον Γιώργο Πατούλη (2006). Σχεδόν όλοι, όντας Μαρουσιώτες, έκαναν πολλά για τον τόπο τους, γι’ αυτό άλλωστε παραμένει το Μαρούσι ένας από τους ωραιότερους δήμους. Αξίζει να αναφέρουμε, ότι από τη δεκαετία του ΄70 κι έπειτα το Μαρούσι, άρχιζε να αλλάζει, να χάνει την εικόνα του «χωριού», χτίζονταν πολυκατοικίες και πέρασε σε μια μοντέρνα εποχή που όσο περνάει ο καιρός, χάνει τελείως τη παλιά καλή εικόνα. Ιδιαίτερες και χαρακτηριστικές οι αφηγήσεις παλιών – εν ζωή – Μαρουσιωτιών, όπου μεγάλωσαν και ζουν τον τόπο αυτό και θα τον αφήσουν στου επόμενους με διαφορετική τελείως μορφή.
Το 1885 ήρθε στο Μαρούσι ο ατμοκίνητος σιδηρόδρομος, το λεγόμενο «θηρίο», το οποί ξεκινούσε από την πλατεία Λαυρίου, στην Αθήνα και κατέληγε στην Κηφισιά. Προτελευταία στάση, ήταν ο σταθμός μας, ένα παλαιού τύπου οίκημα και βρισκόταν εκεί περίπου που είναι σήμερα τα εκδοτήρια των εισιτηρίων. Οι ηλικιωμένοι της τότε εποχής, έφτυναν στον κόρφο τους, όταν έβλεπαν το θηρίο, του έριχναν πέτρες και του έσπαζαν τα τζάμια, αποκαλώντας το ως και «μηχανή του σατανά». Μέχρι που χάρηκαν την εποχή που σταμάτησε να λειτουργεί (1938). Τρεις ώρες διαρκούσε το ταξίδι, από την Αθήνα στην Κηφισιά, ενώ σήμερα χρειάζεται περίπου 15-20 λεπτά. Θεωρείται το πιο βολικό μέσο για μετακίνηση από τα βόρεια στα νότια και αντίστροφα. Απορίας άξιο, αν κάποιος έχει την ίδια άποψη σήμερα με εκείνη των παλιών κατοίκων.
Στην Πλατεία Ηρώων, το σημερινό Μουσείο Κεραμικής γλυπτικής , αποτελούσε από το 1860, το πρώτο δημοτικό του Αμαρουσίου και μετέπειτα το Δημαρχείο του τόπου. Το 1896, το Μαρούσι θεωρείται εκπαιδευτικό κέντρο της βόρειας Αττικής καθώς φοιτούσαν εκεί μαθητές, όχι μόνο του τόπου αλλά και από περιοχές όπως: Κηφισιά, Μελίσσια, Ηράκλειο, Λυκόβρυση, Μεταμόρφωση( Κουκουβαουνες), Χαλάνδρι, Μενίδι ακόμη και Καπανδρίτι, Ωρωπό. Τη δεκαετία του ΄20 αποφασίζεται η ανέγερση του εξατάξιου Γυμνασίου, στο χώρο που βρίσκεται σήμερα το 1ο Γενικό Λύκειο, επί της λεωφόρου Κηφισίας, με τη φοίτηση μαθητών από πολλές περιοχές εξίσου. Είναι το μοναδικό για την τότε εποχή Γυμνάσιο, στην περιφέρεια των βορείων προαστίων των Αθηνών. Την περίοδο των παγκοσμίων πολέμων λειτούργησε ως στρατιωτικό Νοσοκομείο. Σήμερα, με μεγαλύτερες οικοδομικές και κτηριακές εγκαταστάσεις συνεχίζει το έργο του.
