Σαν σήμερα, 122 χρόνια πριν, στις 29 Μαρτίου 1896 ο εθνικός μας αθλητής Σπύρος Λούης μας έκανε υπερήφανους τερματίζοντας πρώτος στα 40χλμ έχοντας ως αφετηρία τη γέφυρα του Μαραθώνα και τερματισμό το Παναθηναϊκό Στάδιο, στο αγώνισμα του Μαραθωνίου που πραγματοποιήθηκε την πέμπτη μέρα των Α’ Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας.
Στο αγώνισμα έλαβαν μέρος 17 αθλητές από πέντε χώρες, ενώ είχε συγκεντρωθεί πλήθος κόσμου, περίπου 100.000, για να αποθεώσει τους νικητές, ενώ βαθιά πίστευαν πως κάποιος Έλληνας θα ξεχώριζε και πάλι. Οι περισσότεροι στο Παναθηναϊκό Στάδιο στοιχημάτιζαν ότι νικητής θα ήταν ο έμπειρος Χαρίλαος Βασιλάκος ή ο Ιωάννης Λαυρέντης που είχε το ρεκόρ διαδρομής με 3 ώρες 11 λεπτά και 27 δευτερόλεπτα. H απόσταση του Μαραθωνίου εκείνη την εποχή ήταν 40 χιλιόμετρα και όχι 42 χιλιόμετρα και 195 μέτρα, όπως είναι σήμερα και καθορίσθηκε από τη ΔΟΕ το 1908. Την εκκίνηση έδωσε ακριβώς στις 2 το μεσημέρι με πιστολιά αφέτης, o ταγματάρχης Παπαδιαμαντόπουλος. Τους αθλητές ακολουθούσαν γιατροί, νοσοκόμες και κριτές πάνω σε ποδήλατα και ιππήλατες άμαξες. Οι ξένοι αθλητές έχοντας άγνοια της χωμάτινης διαδρομής και των δυσκολιών της ξεκίνησαν με ιδιαίτερα γοργούς ρυθμούς, σε αντίθεση με του Έλληνες που γνωρίζοντας τις συνθήκες επέλεξαν να τρέξουν έξυπνα και υπολογισμένα, μένοντας πίσω. Στο Πικέρμι, πρώτος από τον όμιλο των Ελλήνων αθλητών έφθασε ο Λούης. Σταμάτησε για λίγο, ήπιε ένα ποτήρι κρασί και δήλωσε στους χωρικούς που τον επευφημούσαν ότι ένιωθε σίγουρος για τη νίκη του.
Μετά το Πικέρμι αρχίζουν οι μεγάλες ανηφόρες, που δυσκολεύουν ακόμη και σήμερα τους μαραθωνοδρόμους. Αρκετοί ήταν αυτοί που στο σημείο εκείνο εγκατέλειψαν, ενώ ο Βασιλάκος, που ήταν το μεγάλο φαβορί, ο Σπύρος Λούης και ο Σπύρος Μπελόκας ακολουθούσαν με άνεση τον Αυστραλό που προηγούταν. Στο 37ο χιλιόμετρο, ωστόσο, ο Λούης, με αλλαγή ρυθμού, προσπέρασε τον Φλακ( Αυστραλλός ), ο οποίος κατέβαλε την ύστατη προσπάθεια να παραμείνει στην πρωτοπορία, αλλά κατέρρευσε και εγκατέλειψε.
Ο 23χρονος τότε Σπύρος Λούης, νερουλάς στο επάγγελμα, είχε μπει την τελευταία στιγμή στον Ολυμπιακό Μαραθώνιο, ως πέμπτος στον δεύτερο αγώνα πρόκρισης για τη συγκρότηση της ελληνικής ομάδας με την προτροπή του Παπαδιαμαντόπουλου, ο οποίος ήταν διοικητής του Λούη, όταν υπηρετούσε τη θητεία του στο στρατό και γνώριζε καλά ότι διέθετε μεγάλη αντοχή στο τρέξιμο. Ο νεαρός Μαρουσιώτης δεν εφάρμοσε κάποια συγκεκριμένη τακτική στον αγώνα. Απλώς έτρεχε. Όμως, φρόντιζε να τρέχει με σταθερό ρυθμό κι αυτό ήταν τελικά που μέτρησε στην κούρσα.
Με το που είδε τον Λούη στην κεφαλή της κούρσας τρία χιλιόμετρα πριν από τον τερματισμό, ο Παπαδιαμαντόπουλος μετέβη έφιππος στο στάδιο κι ενημέρωσε αμέσως τον Γεώργιο Α’ και τη βασιλική οικογένεια ότι ένας Έλληνας προηγείται. Η είδηση μεταδόθηκε από στόμα σε στόμα και μια κραυγή συγκλόνισε το Στάδιο, «Έλλην, Έλλην». Ο Σπύρος Λούης πράγματι μπήκε πρώτος στο Παναθηναϊκό Στάδιο, μέσα σε γενικό παραλήρημα των φιλάθλων. Ο χρόνος του, 2 ώρες 58 λεπτά και 50 δευτερόλεπτα, ήταν ο καλύτερος που είχε σημειωθεί στην απόσταση.
Την Τετάρτη 3 Απριλίου 1896, ημέρα λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων, έλαβε χώρα η τελετή απονομής των μεταλλίων στους νικητές όλων των αγωνισμάτων. Ο Σπύρος Λούης, μέσα σε ένα κλίμα γενικής αποθέωσης στο κατάμεστο Παναθηναϊκό Στάδιο, έλαβε κλάδο ελαίας και το ασημένιο μετάλλιο (χρυσό δεν προβλεπόταν τότε) και ο δεύτερος Χαρίλαος Βασιλάκος, ένα δάφνινο στεφάνι και το ασημένιο μετάλλιο.
Ο Σπυρίδων Λούης ήταν πλέον λαϊκός ήρωας, πιο συγκεκριμένα ο δικός μας ήρωας!
