Πριν από λίγες ημέρες μια παρέα Μαρουσιωτών συζητούσαμε για το αγαπημένο μέρος στην πόλη μας. Για το πιο όμορφο μέρος, αυτό που μας γεμίζει αναμνήσεις από τότε που ήμασταν παιδιά.
Όσο όμορφες και αν είναι οι πλατείες του Αμαρουσίου, όσο ζεστές και αν είναι οι γειτονιές του, οι περισσότεροι επιλέξαμε το δάσος του Συγγρού. Το δάσος μας μετά τη μεγάλη φωτιά του 1981 και τις ομολογουμένως αρκετές αναδασώσεις που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια, είναι και πάλι πνεύμονας πρασίνου και αποτελεί όαση τόσο για τους Μαρουσιώτες όσο και για τους επισκέπτες της πόλης μας.
Το πιο όμορφο σημείο του δάσους μας ήταν το τεράστιο κτήμα με τις αμυγδαλιές στην είσοδο από την Βορείου Ηπέιρου στη γειτονιά των Αναβρύτων. Ως γνωστόν η αμυγδαλιά δεν είναι αιωνόβιο δένδρο. Εισέρχεται σε καρποφορία από τον 8ο-10ο χρόνο της ηλικίας της. Η παραγωγική ζωή της υπολογίζεται σε 50 και πλέον χρόνια και από εκεί και πέρα αρχίζει να σταματά και ο κύκλος ζωής της. Τα υπάρχοντα δέντρα στο δάσος μας φαίνεται ότι ολοκλήρωσαν τον κύκλο ζωής τους. Έχουν απομείνει ξερά κουφάρια και η ανάγκη αντικατάστασής τους από νέα είναι επιτακτική.
Ήμασταν παιδιά αλλά οι εικόνες από τις ανθισμένες αμυγδαλιές στο δάσος Συγγρού έχουν αποτυπωθεί στο μυαλό και τη ψυχή μας. Η νέα διοίκηση του ΙΓΕ μπορεί με λίγα χρήματα να ζωντανέψει το όνειρο.
Το περιβάλλον για το Μαρούσι είναι μια σοβαρή υπόθεση. Συνήθως τα πιο σοβαρά ζητήματα ντύνονται με χιούμορ και θα μοιραστώ μαζί σας μια όμορφη στιγμή της Μαρουσιώτικης παρέας.
Μαρουσιώτης συνδαιτυμόνας ανέφερε ότι μέχρι σήμερα ήξερε το κτήμα με τις αμυγδαλιές του ευπατρίδη πολιτικού Ευάγγελου Αβέρωφ, που σύμφωνα με τις φήμες της εποχής είχε πουληθεί, προκειμένου να διευθετηθούν οικονομικές υποχρεώσεις του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας.
Αρκετά χρόνια μετά, μακριά από την Ήπειρο στο όμορφο Μαρούσι, είναι ευκαιρία για τον νέο αντιπρόεδρο του Ι.Γ.Ε. και γνωστό για τα νεοδημοκρατικά του αισθήματα, Αλέκο Κόκκαλη να συνδέσει το όνομα του με τις αμυγαλιές του Αμαρουσίου.
Ποιος ξέρει λοιπόν; Αν οι αμυγδαλιές φυτευτούν, μεγαλώσουν και καρποφορήσουν, μπορεί οι επόμενες γενιές να κάνουν λόγο για τις “Μυγδαλιές του Κόκκαλή”…
