Τα τελευταία αυστηρότερα μέτρα για τον covid-19 έπεσαν σαν βόμβα στον χώρο του εμπορίου και όχι μόνο.
Κλείνουν τα μαγαζιά μας και κλείνει και η ψυχή μας. Η αγορά έχει ξεπεράσει κατά πολύ τα όριά της. Καταλαβαίνω ότι το θέμα της υγείας προέχει και είναι ζήτημα υγειονομικής διαχείρισης ,όμως πώς είναι δυνατόν να μην αντιλαμβανόμαστε όλοι το μεγάλο πρόβλημα διαβίωσης των ανθρώπων, που πλήττονται από τα μέτρα για την πανδημία.
Με μεγάλη μου λύπη παρακολουθώ τους ανθοπώλες να παρακαλάνε την κυβέρνηση να τους επιτρέψει να πουλήσουν λουλούδια του Αγίου Βαλεντίνου, που έχουν ήδη αγοράσει και θα τα πετάξουν.
Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο φαίνονται. Μέσα σε μία ημέρα αποφασίζεται ένα καθολικό lockdown και όλοι λέμε «τί να κάνουμε αφού ο ιός εξαπλώνεται».
Δεν ξέρω καμία άλλη περίπτωση όπου μαγαζιά και πολλά άλλα επαγγέλματα κλείνουν, εκτός από την περίοδο πολέμου.
Είμαστε σε πόλεμο;
Γιατί αν είμαστε σε πόλεμο, θα έπρεπε να τρώμε με δελτίο, να τρέχουμε αλλόφρονες στους δρόμους, να σπάμε μαγαζιά και να κάνουμε πλιάτσικο για να εξασφαλίσουμε τροφή , να έχει γίνει ενοικιοστάσιο στα σπίτια μας, να μην πληρώνεται κανείς τον μισθό του και γενικά να έχουμε γίνει ζούγκλα.
Όχι λοιπόν. Τίποτα από αυτά που ζούμε δεν θυμίζει πόλεμο. Αντιθέτως, πολλοί άνθρωποι πάνε στις δουλειές τους, πάνε super market, πάνε βόλτα για καφέ, πάνε βόλτα τον σκύλο τους, πάνε βόλτα για άσκηση, πάνε γενικώς όπου τους βγάλει η άκρη αλλά δεν φαίνεται να πολεμούν.
Ποιος ο λόγος τότε να είναι κλειστά τα μαγαζιά και το κυριότερο τί θα φάνε οι μαγαζάτορες αφού τα μαγαζιά τους είναι κλειστά?
Τι ζητάμε πια από αυτό το πολύπαθο εμπόριο?
Αυτήν την πανδημία στην πλάτη μας την κουβαλήσαμε και συνεχίζουμε ακόμη.
Δυστυχώς, η ανηφόρα είναι μεγάλη και κάποιοι θα εγκαταλείψουν στον δρόμο και δίκιο θα ‘χουν.
Κι εμείς, οι πρόεδροι των εμπόρων εδώ, και οι μεγαλύτεροι πρόεδροι των εμπόρων εκεί, και οι άλλοι, οι ψηλότεροι πρόεδροι παραπέρα, φωνάζουμε και παρακαλάμε και απειλούμε και ικετεύουμε και τελικά βλέπουμε τους συναδέλφους μας να εγκαταλείπουν ένας ένας, την ανηφόρα και απογοητευόμαστε και φωνάζουμε ξανά και τίποτα δεν γίνεται.
Η αγωνία και τα βάρη μεγαλώνουν και όλο αυτό δεν έχει τέλος.
«Θα έρθει όμως το εμβόλιο και όλοι θα σωθούν»!!!
Μόνον οι έμποροι θα χρωστάνε παντού!!!
