Ο Μαρουσιώτης (κάτοικος Πολυδρόσου Αμαρουσίου) και Αντιστράτηγος (ε.α) Δημήτριος Μπονώρας υπηρέτησε μέχρι πέρυσι με αφοσίωση τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις.
Είναι Επίτιμος Υπαρχηγός ΓΕΣ, Πρώην Γενικός Επιθεωρητής Στρατού, ΜΑ στις «Ευρωπαϊκές και Διεθνείς Σπουδές» του ΕΚΠΑ
Οι απόψεις του έχουν βαρύνουσα σημασία και με μεγάλη χαρά μοιραζόμαστε σχετικό άρθρο του συμπολίτη μας Δημήτρη Μπονώρα για την αντιμετώπιση της αναθεωρητικής Τουρκίας.
Γράφει στο peripteron.eu ο Αντιστράτηγος (ε.α) Δημήτριος Μπονώρας:
Στις 4 Νοε 2022, ο εκπρόσωπος της τουρκικής προεδρίας Ιμπραήμ Καλίν έκανε δηλώσεις που κύρια σημεία ήταν:
–Η Τουρκία δεν συγκρίνεται σε επίπεδο ισχύος με την Ελλάδα.
–Η Ελλάδα να αποσυρθεί στα φυσικά της όρια και να μην παραβιάζει το Διεθνές Δίκαιο με την στρατικοποίηση των ελληνικών νήσων.
Οι δηλώσεις του Καλίν έρχονται σε ευθύ συντονισμό με το στρατηγικό στόχο της Τουρκίας που θέλει να καταστήσει την Ελλάδα χώρα μειωμένης εθνικής κυριαρχίας.
Λέγοντας μειωμένης εθνικής κυριαρχίας εννοούμε η Ελλάδα να μην μπορεί να πάρει αποφάσεις που επηρεάζουν άμεσα ή έμμεσα την Τουρκία ή που αμφισβητούν τον περιφερειακό ρόλο της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο.
Παρά το γεγονός ότι η Τουρκία είναι αναθεωρητική δύναμη, θέλει να εμφανίζεται στη Διεθνή Κοινότητα ότι ενεργεί και υποστηρίζει την εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου. Όμως σε κάθε ευκαιρία, σημειώνει ότι είναι ισχυρότερη από την Ελλάδα και δεν θα διστάσει να κάνει χρήση της ισχύος της για να επιβάλλει αυτό που θεωρεί ότι είναι δίκαιο.
Αυτό μας φέρνει στο μυαλό τον διάλογο των Αθηναίων και των Μηλίων όπως τον παρουσιάζει ο Θουκυδίδης. Στο διάλογο αυτό οι Αθηναίοι υποστηρίζουν ότι το δίκιο είναι με το μέρος τους γιατι είναι ισχυρότεροι, λέγοντας «…οι άνθρωποι ακολουθούν πάντα έναν απόλυτο νόμο της φύσης, να επιβάλλουν πάντα την εξουσία τους αν έχουν τη δύναμη να το επιτύχουν». (Θουκυδίδου Ε’ 103-105)
Επομένως μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας υπάρχουν διαφορετικές αφετηρίες για το τι σημαίνει Διεθνές Δίκαιο. Η Ελλάδα πιστεύει στη διεθνή έννομη τάξη όπως αυτή έχει διαμορφωθεί από τις Συνθήκες. Από την άλλη πλευρά η Τουρκία θεωρεί ότι το Διεθνές Δίκαιο είναι αυτό που καθορίζει η ισχύς των αντιδίκων μερών.
Επιπλέον, η Τουρκία ενώ εμφανίζει τον εαυτό της ως υπερασπιστή του Διεθνούς Δικαίου την ίδια στιγμή το υπονομεύει και εκμεταλλεύεται κάθε ευκαιρία για να δημιουργήσει ρωγμές ώστε στη συνέχεια να επικαλεστεί ότι οι προβλέψεις του είναι ξεπερασμένες και θα πρέπει να συνταχθούν νέοι κανόνες που θα λαμβάνουν υπόψη τη νέα κατανομή ισχύος.
Με βάση τα προαναφερθέντα, η Τουρκία επιθυμεί τη διαμόρφωση μιας κατάστασης όπου η Ελλάδα θα εμφανίζεται ότι παραβιάζει το Διεθνές Δίκαιο ώστε να έρθει σε ευάλωτη θέση και να απομονωθεί από τη Διεθνή Κοινότητα.
Από την οπτική αυτή η Τουρκία δεν επιδιώκει την κατάληψη ελληνικού νησιού. Γνωρίζει ότι αυτό έχει μεγάλο ρίσκο αποτυχίας και μεγάλο κόστος σε ανθρώπινο και διπλωματικό κεφάλαιο. Αυτό που θέλει η Τουρκία είναι με ψυχολογική πίεση, υβριδικές επιχειρήσεις, ελεγχόμενη ένταση και διπλωματική πίεση να αναγκάσει την Ελλάδα να συρθεί στο τραπέζι του διαλόγου ευάλωτη, απομονωμένη και με μικρή αυτοπεποίθηση. Σ’ έναν διάλογο που η ατζέντα θα έχει συνταχτεί από την Τουρκία και θα ξεκινά με ελληνικές παραχωρήσεις. Στο μήκος κύματος αυτής της λογικής, απόψεις που ακούγονται στα ελληνικά ΜΜΕ από αναλυτές και δημοσιογράφους ότι η Ελλάδα δεν έχει 100% δίκιο στα θέματα με την Τουρκία διαμορφώνουν τις προϋποθέσεις για να προσέλθει η Ελλάδα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων έχοντας κάνει παραχωρήσεις. Αυτό καλλιεργεί το σπόρο της ήττας.
Η Ελλάδα δεν πρέπει να παγιδευτεί στον ιστό που πλέκει η Τουρκία. Γι’ αυτό θα πρέπει:
α. Να έχει μια στρατηγική που να χαρακτηρίζεται από εθνική αυτοπεποίθηση. Η στρατηγική αυτή θα πρέπει να έχει ξεκάθαρους και υλοποιήσιμους εθνικούς στόχους και να χρησιμοποιεί τις πολιτικές, οικονομικές, διπλωματικές, ψυχικές και στρατιωτικές δυνατότητες της χώρας ώστε να επιτευχθούν οι εθνικοί στόχοι που έχουν τεθεί. Σημαντικό είναι οι εθνικοί στόχοι να έχουν την έγκριση όλων των κοινοβουλευτικών κομμάτων. Αυτό δημιουργεί την απαίτηση για τον καθορισμό μιας κοινά αποδεκτής Εθνικής Στρατηγικής.
β. Να δείχνει ότι θέλει το διάλογο στον οποίο να έχει καθορίσει τα θέματα της ατζέντας και χωρίς να κάνει παραχωρήσεις. Πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας την απάντηση των Μηλίων στους Αθηναίους όταν οι τελευταίοι πρότειναν να κάνουν διάλογο. Οι αντιπρόσωποι των Μηλίων είπαν: «Η πρότασή σας να συζητήσουμε με ηρεμία είναι πολύ καλή και δεν έχουμε καμία αντίρρηση, αλλά εκείνο που έρχεται σε αντίφαση με την πρότασή σας είναι η πολεμική προετοιμασία σας με την οποία τώρα ευθύς, μας απειλείτε» (Θουκυδίδου Ε’ 85-89).
γ. Να δημιουργήσει ισχυρές συμμαχίες με χώρες της περιοχής που έχει κοινά συμφέροντα και με χώρες που έχουν παγκόσμια επιρροή.
δ. Να είναι ο αυστηρός υπερασπιστής του Διεθνούς Δικαίου και να ασκεί όλα τα δικαιώματα που απορρέουν από αυτό χωρίς επιφυλάξεις και προϋποθέσεις.
ε. Να απαντά σε κάθε προσπάθεια δημιουργίας τετελεσμένων με την άσκηση δικαιωμάτων που δίνει το Διεθνές Δίκαιο.
Τέλος θεωρώ ότι η επιμελής μελέτη του διαλόγου των Αθηναίων με τους Μηλίους, όπως μας τον μεταφέρει ο Θουκυδίδης, έχει πολλά να μας διδάξει και να μας δώσει «νέες ιδέες» για το πως πρέπει να αντιμετωπισθεί η τουρκική αλαζονεία.
