Εδώ και αρκετούς μήνες γνωρίζαμε την κατάσταση της υγείας του πρώην δημοτικού συμβούλου Αμαρουσίου και επιτυχημένου δικηγόρου Εύθυμη Τσίγκα.
Ο Ευθύμης, ο καλός μας φίλος, ο άξιος πατέρας και σύζυγος, μπήκε σε μια τεράστια περιπέτεια υγείας. Το αντιμετώπισε με αξιοπρέπεια και δύναμη, έχοντας στο πλάι του τον άνθρωπο της ζωής του, τη σύζυγό του Άννα. Εμείς οι φίλοι του ενώσαμε τις προσευχές μας σε μια ευχή: «Ο Ευθύμης να γυρίσει και πάλι κοντά μας».
Το “λιοντάρι του Αμαρουσίου” το πάλεψε και τα κατάφερε! Στις 13 Σεπτεμβρίου 2019, υποβλήθηκε σε επιτυχημένη μεταμόσχευση ήπατος στο νοσοκομείο Pitié Salpêtrière του Παρισιού, γεννήθηκε ξανά και τα Χριστούγεννα γυρίζει στο Μαρούσι!
Φίλε Εύθυμη σε αγαπάμε και σε περιμένουμε πίσω με χαρά!
Χρήστος Τζέλης
Δείτε την συγκινητική ανακοίνωση του Εύθυμη που μας ενημερώνει για την κατάσταση της υγείας του:
“Πριν 2,5 μήνες αποχαιρέτισα την κόρη μου γνωρίζοντας ότι είναι πολύ πιθανό να μην την ξαναδώ. Τις προηγούμενες 4 ημέρες είχα την ευτυχία να την κρατάω και πάλι στην αγκαλιά μου. Βρεθήκαμε και πάλι μαζί, η γυναίκα μου, η κόρη μου κι εγώ στο Παρίσι, όπου από τις αρχές Αυγούστου, έδωσα μαζί με τη σύζυγό μου τη μεγαλύτερη μάχη της ζωής μου και με τη βοήθεια του Θεού, των γιατρών μου εδώ, αλλά και των γιατρών μου πίσω στην Ελλάδα, που με κράτησαν ζωντανό μέχρι να έρθω στη Γαλλία, με την αγάπη και την συμπαράσταση οικογένειας, αδερφικών φίλων, που στάθηκαν δίπλα μας βράχοι και τις προσευχές όλων, φαίνεται πλέον ότι θα μπορέσω να γυρίσω στο σπίτι μου, ίσως τα Χριστούγεννα. Ο χρόνος μου σε αυτή τη ζωή είχε τελειώσει, ξαναγεννήθηκα την 13η Σεπτεμβρίου στο χειρουργικό τραπέζι του νοσοκομείου Pitié Salpêtrière στο Παρίσι, λαμβάνοντας δώρο ζωής από έναν συνάνθρωπό μου που δεν γνωρίζω, τον οποίο θα ευγνωμονώ πάντα και θα προσεύχομαι για την ψυχή του και για την οικογένειά του, έναν καλό άνθρωπο που φεύγοντας από τη ζωή αυτή χάρισε ζωή σε συνανθρώπους του, μεταξύ αυτών και σε εμένα, δωρίζοντας μου το συκώτι του, δίνοντας τέλος (ελπίζω) σε μια εφιαλτική περιπέτεια δική μου και της οικογένειάς μου, δύο ετών, σε μια ατελείωτη σειρά δοκιμασιών. Τα γράφω αυτά γιατί έχω ελάχιστο χρέος να μιλήσω για την αγάπη των ανθρώπων που μπορούν και χαρίζουν ζωή και για το θαύμα της ιατρικής επιστήμης που λέγεται μεταμόσχευση και να συμβάλλω στην διάδοση της δωρεάς οργάνων στην χώρα μου, όπου δυστυχώς ακόμη γίνεται τόσο σπάνια, ώστε συνάνθρωποι μας πεθαίνουν κάθε μέρα περιμένοντας χωρίς ελπίδα στις λίστες αναμονής, ενώ θα μπορούσαν να σωθούν. Ελπίζω να επιστρέψω σύντομα και δυνατός, όπως ήδη αισθάνομαι και υπόσχομαι στον άγνωστο σωτήρα μου, αλλά και στην κόρη μου ότι θα κάνω ό,τι μπορώ για να ευαισθητοποιήσω τους συνανθρώπους μου για το αυτονόητο.”
