Το ιστορικό θεατρικό έργο «Το Τάβλι» του Δημήτρη Κεχαΐδη, ενός εκ των σημαντικότερων Ελλήνων δραματουργών της μεταπολεμικής περιόδου, παρουσιάζεται σε Περιοδεία σε όλη την Ελλάδα, σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Ρήγα.
Το Τάβλι, γράφτηκε και παρουσιάστηκε το 1972, εν τω μέσω της δικτατορίας, στο θέατρο Τέχνης σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν και έκτοτε, αποτελεί ένα από τα έργα σταθμός της ελληνικής δραματουργίας. Ένα πρωτοποριακό έργο με βέβηλη σάτιρα και ευφυΐα, που μετρά πολλά ανεβάσματα και μεγάλες επιτυχίες.
Η ρεαλιστική γραφή του συγγραφέα εντοπίζει και αντικατοπτρίζει τον πυρήνα του νεοέλληνα. Την κατάσταση του, τα όνειρά του, την καπατσοσύνη του, αλλά και τον αμοραλισμό του. Την ανήθικη ηθική του, που μπροστά στο χρήμα και στην εκ γενετής, θα ’λεγε κανείς, επιθυμία του να ξεφύγει από τα αδιέξοδα του –οικονομικά, μα και κοινωνικά– είναι πρόθυμος να θυσιάσει τα πάντα. Σχέσεις, ανθρώπους, λογική, ηθική και αγάπη. Ακόμα και το τόσο παινεμένο ελληνικό φιλότιμο, γίνεται λευκή σημαία παράδοσης στα ζάρια.
Οι νεοέλληνες ήρωες του Δημήτρη Κεχαΐδη, δεν ξεγελάνε όμως τη ζωή. Εξαπατούν τους εαυτούς τους και κρατάνε στα χέρια τους καθρέφτες, που πάνω τους παίζουν πόρτες, πλακωτό και φεύγα. Για να μας δείξουν όχι ποιοι είμαστε, αλλά ποιοι δεν πρέπει να είμαστε.
Το Τάβλι, είναι ένα έργο με εξαιρετική πλοκή και δαιμονιώδη ρυθμό. Έχει έντονο, ιδιαίτερο, σαρκαστικό και κυνικό χιούμορ. Είναι μια διεισδυτική ματιά στην ανθρώπινη κωμωδία που κρύβεται στις μικρές τραγωδίες.
Με έντονο το λαϊκό στοιχείο, οι ήρωες του έργου είναι «λαμόγια», που μ’ έναν μαγικό τρόπο, σου προκαλούν συμπάθεια, μέσα σε ένα «λούμπεν» μεταπολεμικό περιβάλλον. Οι πικρές αλήθειες που προβάλει ο συγγραφέας, γίνονται γλυκά χαμόγελα στα χείλη των θεατών.
Δυο λόγια για την Υπόθεση:
Ο Φώντας (Αντώνης Κρόμπας) και ο Κόλιας (Αλέξανδρος Ρήγας) δύο φίλοι και κουνιάδοι, ξυπνάνε από τη μεσημεριανή τους σιέστα και ακολουθούν την ιεροτελεστία τους: καφές, τάβλι πρωταθλητών και αναζήτηση της μπίζνας που θα τους κάνει πλούσιους και σημαντικούς.
Ο Φώντας, άεργος οραματιστής του εύκολου χρήματος, γεννάει κατά κόρον ιδέες έτοιμες προς εξαργύρωση. Ο Κόλιας, λαχειοπώλης με παρελθόν αντιστασιακού -έτσι τουλάχιστον διατείνεται ο ίδιος – αντιστέκεται στις εύκολες ιδέες. Μέχρι ο Φώντας να τον πείσει για τις μεγάλες στιγμές που έρχονται.
Δυο χαρακτήρες αυθεντικοί, λαϊκοί και απόλυτα αναγνωρίσιμοι. Ανέχονται και εκμεταλλεύονται ο ένας τον άλλον.
Κατά τη διάρκεια της συζήτησής τους, οι τόνοι ανεβαίνουν. Φεύγουνε οι κοινωνικοί τύποι και τα στόματα ανοίγουνε και λένε αλήθειες. Αλήθειες που πονάνε και προβληματίζουν. Σύντομα, αλληλοανακαλούν και συνεχίζουν «μονιασμένοι» να καταστρώνουν τα σχέδια τους για υπερπόντια ταξίδια και εκμετάλλευση ανθρώπων και αναγκών. Με κοινό παρονομαστή την ψευδαίσθηση, στοχεύουν στο να γίνουν σπουδαίοι άνθρωποι, μα οδεύουν στο να γίνουν τιποτένια τέρατα.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ:
Κείμενο : Δημήτρης Κεχαΐδης
Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Ρήγας
Σκηνικά: Λία Ασβεστά
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Αλέκος Αναστασίου
Ενδυματολογία: Ελένη Μπλέτσα
Μουσική Επιμέλεια: Αλέξανδρος Ρήγας
Φωτογραφίες: Χάρης Γερμανίδης
Graphic Design: GridFox Team Γιάννης Στιβανάκης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Δημήτρης Τοπαλίδης
Διεύθυνση Παραγωγής: Γιώργος Σαμαρτζής
