Υπάρχουν άνθρωποι που περνούν από τη ζωή αθόρυβα, αλλά αφήνουν πίσω τους κραυγές ελπίδας. Ο Δημήτρης ήταν ένας τέτοιος άνθρωπος. Δεν χρειάστηκε ποτέ να φωνάξει. Μιλούσαν οι πράξεις του, οι λιχουδιές που είχε πάντα στο backpack του, οι πρόχειρες κατασκευές του για τις κρύες νύχτες του χειμώνα, οι δεκάδες γάτες, που ήξερε με το όνομά τους,και τον αντιμετώπιζαν με την εμπιστοσύνη ενός παιδιού που ξέρει πως κάποιος το αγαπά. Ήταν ένας εθελοντής. Όχι από αυτούς που φωτογραφίζονται, αλλά από αυτούς που σηκώνονται νύχτα για να σώσουν ένα τραυματισμένο ζώο. Που δεν έλειψαν ποτέ από την αυλή μιας γατοαποικίας, ακόμα κι όταν έλειπαν όλοι οι άλλοι. Που ένιωθαν την απώλεια κάθε ζώου σαν προσωπική απώλεια.
Ο Δημήτρης αγάπησε τα αδέσποτα πιο πολύ και από τη ζωή του. Δεν το λέμε ρητορικά – το αποδεικνύει ο τρόπος που έζησε και έφυγε. Ήταν εκεί όταν δεν ήταν κανείς. Με την αξιοπρέπεια του ήσυχου ανθρώπου και τη δύναμη του σιωπηλού αγώνα. Η απουσία του, τώρα, κάνει περισσότερο θόρυβο απ’ ό,τι έκανε ποτέ ο ίδιος. Μια πόλη πενθεί τον άγγελο των αδέσποτων της. Και μαζί της, πενθούν και τα ζώα που του χρωστούν την ασφάλεια, την επιβίωση, την αγάπη. Οφείλουμε να κρατήσουμε τη μνήμη του ζωντανή όχι απλώς με λόγια, αλλά με έργα. Με πράξεις φροντίδας. Με υπεύθυνες πολιτικές για τα αδέσποτα. Με δημοτικές δομές που να ανταποκρίνονται στον σεβασμό που εκείνος έδειξε.
Προτείνουμε να καθιερωθεί βραβείο εθελοντή αδέσποτων με το όνομα του, ώστε να θυμόμαστε όλοι ότι ένας άνθρωπος μπορεί, μόνος του, να γίνει μια αγκαλιά για όλα τα αδέσποτα της πόλης. Για τον Δημήτρη. Που δεν έσωσε μόνο ζώα. Έσωσε και την ελπίδα μας για έναν κόσμο λίγο πιο ανθρώπινο.
Το cat hero ήταν μια οργάνωση που πήγε να ξεκινήσει για να βρει εθελοντές που θα κάνουν περισυλλογές αλλά την εγκατέλειψε γιατί του την έπεσαν στα social
