Μήνυμα μνήμης και αφύπνισης με αφορμή την Επέτειο των 100 χρόνων από τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου απευθύνει η Μαρίνα Πατούλη Σταυράκη, υποψήφια δημοτική σύμβουλος με την παράταξη του Επαμεινώνδα Γαρδέλη «Μαρούσι μπορείς. Το μέλλον στα χέρια σου».
«Φέτος συμπληρώνεται ένας αιώνας από τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, τη δεύτερη μεγαλύτερη Γενοκτονία του 20ου αιώνα. Μπορεί οι μνήμες για κάποιους να ξεθώριασαν, όμως, ειδικά οι Πόντιοι δεν μπορούν να ξεχάσουν τον ξεριζωμό των παππούδων και των πατεράδων τους. Ακόμη κι αν κάποιοι αμφισβητούν το γεγονός, πάνω από 350 χιλιάδες Πόντιοι ήταν τα θύματα της τουρκικής θηριωδίας, των Νεότουρκων του Κεμάλ Ατατούρκ. Και δεν είναι μία και δύο, αλλά χιλιάδες οι συγκλονιστικές μαρτυρίες που το αποδεικνύουν. Η Γενοκτονία των Ποντίων ήταν ο πρώτος σταθμός της κτηνωδίας σε βάρος του Ελληνισμού, καθώς λίγα μόλις χρόνια μετά επαναλήφθηκε με τον ξεριζωμό των Μικρασιατών και την καταστροφή της Σμύρνης. Οι λέξεις είναι φτωχές, τα νοήματα νεκρά, αλλά το συναίσθημα είναι ενεργό και αυτό καλείται να αναπαραστήσει την καταστροφή, τον βίαιο θάνατο και τον ξεριζωμό. Δεν πρέπει να λησμονούμε τις ημέρες εκείνες του άφατου πόνου και της πίκρας του πατρογονικού ξεριζωμού που ένιωσαν οι Έλληνες του Πόντου, που συνεχίζει να ενυπάρχει και στους απογόνους τους, τους κληρονόμους της καταστροφής του Ελληνισμού του Πόντου. Η μνήμη όλων μας, αντιστέκεται ενεργά και υπερασπίζεται δυναμικά το ιστορικό μας παρελθόν. Οι πατρίδες είναι οι άνθρωποι και αν ο Πόντος, η Μικρά Ασία δεν χάθηκαν με τον ξεριζωμό, χάνονται όταν εμείς δεν έχουμε πια την αίσθηση της ταυτότητας, δεν έχουμε πια συνείδηση της ρίζας μας. «Σβήνοντας ένα κομμάτι παρελθόν, είναι σαν να σβήνεις και ένα αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον» έχει πει ο Γιώργος Σεφέρης. Ας κρατήσουμε, λοιπόν, ψηλά τις εικόνες των πατρίδων μας και τη μνήμη μας. Η μνήμη ήταν που έκανε τους ξεριζωμένους να αντέξουν όλες τις δυσκολίες και να χρησιμοποιήσουν δυναμικά τη συσσωρευμένη πείρα, βιώματα και συλλογική ταυτότητα ώστε να γίνει πηγή δύναμης και νόημα στη νέα τους ζωή και πραγματικότητα. Η μνήμη διαρκείας έγινε ο αποφασιστικός δεσμός, για τον επαναπροσδιορισμό και ανασυγκρότηση της ζωής τους. Η ιστορική εκείνη περίοδος, πρέπει να αποτελεί ορόσημο για όλους τους Έλληνες και για τις επερχόμενες γενιές, ώστε να είναι νηφάλιο παράδειγμα και να διδασκόμαστε από τα ιστορικά γεγονότα, ώστε να γνωρίζουμε που μπορεί να οδηγήσει η ομόνοια, αλλά και η καταστροφική διχόνοια. Πρέπει να θυμόμαστε, πρέπει να μιλούμε κάθε τέτοια μέρα, για την πίκρα, την νοσταλγία και τον ξεριζωμένο πόθο εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων για τις χαμένες, εγκαταλειμμένες μα αλησμόνητες πατρίδες. Η ηχηρή σιωπή τόσων χρόνων, που κάλυψε τα συμβάντα της εποχής εκείνης και το βαθύ πένθος, πρέπει κάποια στιγμή να ξεσπάσει. Έχουμε ηθικό χρέος να τιμούμε τη μνήμη, να την κρατούμε ζωντανή, έχουμε ηθικό χρέος να απαιτούμε την επίσημη αναγνώριση των εγκλημάτων και αδικιών που διαπράχτηκαν σε βάρος μας. Όσο κι αν κάποιοι ενοχλούνται από την αλήθεια, η εκδίωξη των Ελλήνων από τους Νεότουρκους και τους Κεμαλικούς, οι οποίοι στράφηκαν με ξεχωριστή μανία εναντίον του Ελληνισμού, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα όχι μόνο στην ελληνική αλλά και στην ανθρώπινη ιστορία. Ένα έγκλημα εφάμιλλο των ναζιστικών εγκλημάτων σε βάρος της ανθρωπότητας. Η γενοκτονία των Ποντίων, η εκδίωξη των Ελλήνων είναι ένα ζήτημα που η διεθνής του προέκταση αναφέρεται στην υποχρέωση των κρατών και των διεθνών οργανισμών να την αναγνωρίσουν.
Αυτό το έγκλημα κατά του Ελληνισμού κατά της ανθρωπότητας δεν πρέπει να μείνει ατιμώρητο. Όλοι πρέπει να ενεργοποιηθούμε, ακόμα και μέσα από την τοπική αυτοδιοίκηση, να ενώσουμε δυνάμεις και να απαιτήσουμε να αναγνωριστεί από τους ίδιους τους σφαγείς, από τη διεθνή κοινότητα, η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου».
